Uitgelicht bericht

Sidney

Amsterdam, 3 januari 1998 * Utrecht, 8 juli 2011

Sidney heeft ruim 5,5 jaar gestreden tegen leukemie (ALL) en de gevolgen van een stamceltransplantatie. In december 2005 kregen we te horen dat ze leukemie had en ze hebben haar volgens het skion ALL protocol 10

 2 jaar lang behandeld in het AMC. Na 2 jaar was ze klaar met deze behandeling, dit was in 2008. 8 maanden is ze schoon geweest en helaas in oktober 2008 kregen wij te horen dat Sidney een recidief had. Weer leukemie (ALL=acute lymfatische leukemie). Sidney werd weer behandeld in het amc en dit keer via het skion recidief ALL protocol. Ze behandelden haar met zware chemo en Sidney werd hier dit keer heel ziek en zwak van. Haar 1e 2 jaar behandeling waren minder zwaar voor haar lichaam, waarschijnlijk ook omdat ze dit keer natuurlijk nog niet zo goed hersteld was.

De zware chemo kuren waren niet voldoende om de leukemiecellen (blasten) te killen dus was er nog een optie om Sidney s leven te redden,een beenmerg-stamceltransplantatie. Wij waren geen geschiktte donor dus werd er gekozen voor een snelle donor ‘stamceldonor via navelstrengbloed’uit de werelddonorbank.

De stamceltransplantatie onderging Sidney op 24 maart 2009 in het Wkz te Utrecht , het herstel daarvan ging in de eerste instantie snel totdat het noodlot toesloeg. Ze kreeg allemaal nare soms ook onverklaarbare complicaties, Sidney woonde bijna in het WKZ en voelde zich nooit meer echt helemaal goed, haar weerstand werd zwaar onderdrukt door prednison tegen de chronische transplantatieziekte hierdoor kreeg ze veel infecties en werd ze vaak opgenomen om antibiotica te krijgen. In Juni 2011 heeft ze een nierbiopt ondergaan om te kijken waar haar zeer slechte nierfunctie vandaan kwam en er bleek ook een BK virus in haar nieren te zitten. Hiervoor kreeg ze dubbele dosering imuunglobulinen via een infuus maandelijks toegediend maar er kwam een longschimmel bij. Dit was te veel, de puzzel werd te ingewikkeld, Sidney was moe had pijn, ook geestelijk leed zij verschrikkelijk omdat ze niet gewoon kon zijn zoals alle andere /pubers van 13 jaar. De schimmel in haar longen was niet meer te bestrijden omdat de combinatie van medicijnen door haar nieren niet meer te verwerken waren. Ze werd warrig, kon in de laatste 2 weken niet meer praten, niet meer lopen…….. Haar lichaam was op,

 Op 8 juli 2011 is zij overleden 

 Sidney is nu in het paradijs

Hier op deze web-log  het verhaal vanaf december 2005

*Heeft u nog leuke foto s van Sidney of/en leuke herrineringen van een (grappige/mooie gebeurtenis) Deze zijn heel waardevol voor ons, verstuur deze svp per post of per mail…of geef hem even af

*Wij vinden het leuk om een reactie te ontvangen, onder elk bericht kunt u uw reactie plaatsen door op de titel van het bericht te klikken

*wij stellen het zeer op prijs als u niet zomaar foto s en gedichten kopieert, en op het internet plaatst

AMC Herdenkingsdienst

Vandaag naar het AMC geweest met mijn girlfriends, geen feesteljke happening maar een emotionele, eervolle herdenkingsdienst voor alle kindjes die de afgelopen maanden overleden zijn. Iedereen werd verzocht een lievelingsbloem van het kind mee te nemen, deze werden bj elkaar in een grote vaas gezet. Ook mocht je een kaartje met de naam van het kind in de levensboom hangen en een foto voor in het herdenkboek in het stiltecentrum van het AMC. Er werd piano muziek gespeeld en gedichten en verhalen voorgelezen, de namen van de kinderen werden opgenoemd en wij mochten een kaarsje branden. Heel verdrietig, veel te veel namen werden er weer genoemd maar ook zo mooi om de verbondenheid te voelen met je lotgenoten……. 

HET MISSEN VAN SIDNEY

Wij missen Sidney iedere dag steeds meer
Dat gemis is zo groot , het doet gewoon zeer
De pijn zal niet minder worden , deze pijn laat ons huilen,
De mooie herrineringen willen we niet laten vervagen, en voor geen goud meer inruilen
Deze herrineringen verzachten de pijn
Dus het uitspreken van Sidney s naam, vinden wij alleen maar fijn
Wij vinden het niet erg als u dat ook doet, ondanks het gemis
Het ‘ niet ‘ meer praten over Sidney, dat doet ons denken dat zij al vergeten is
En mocht u echt niets weten te zeggen,
Soms is het genoeg om even een hand op onze schouder te leggen
Ga je niet voor ons (verdriet) verschuilen
Want ook wij vinden het niet erg als we samen huilen
Veel meer pijn doet het om te zien
Dat niemand verdrietig is , mischien
Dus mocht u een van ons tegenkomen
Schroom niet en laat de woorden of tranen maar komen
Helen, moeder van Sidney en Rowan